Vanaf begin jaren tachtig sta ik bijna jaarlijks langs de kant van de hele triathlon van Almere. Alleen verblijf in het buitenland heeft me tegengehouden. ‘De hele van Almere’ is dan geen Iron Man, maar net zo lang, net zo uitputtend en net zo gaaf. Vroeger heette iedere hele een ‘Iron Man’, nu is het een productnaam. De hele van Almere was heroïsch; ik zag Gregor Stam, Axel Koenders en Ada van Zwieten winnen, ik zag velen stukgaan en ik zag iedereen grenzen verleggen. Met honderden stonden we langs de dijk. In de verte riep iemand een nummer, een ander zocht dat nummer snel op in de deelnemerslijst: “Henk”. En iedereen scandeerde “Henk” waardoor Henk weer even een stukje gedragen werd. Tot 12 uur ’s nachts zat het stadion aan de haven vol; vaak wachtend op Theo Kochie, die een abonnement had op de laatste plaats (of stond hij echt op de dijk te wachten tot hij de laatste was?).
Velen noemden de hele triathlon absurd, sportverdwazing, onmenselijk. Anderen droomden – soms heimelijk – om zelf een keer mee te doen. Ik ook. In 1986, bij Erik in het zwembad, deed ik mijn eerste kwartje, om pas in 2003 m’n tweede te doen. Maar toen had ik de smaak te pakken. Ik werd lid van Triathlon Vereniging Arnhem en in 2010 schreef ik mij in voor de hele van Almere. ‘Almere’ was toen niet meer de wedstrijd van 20, 30 jaar geleden. Slechts zo’n 300 deelnemers aan de start, bijna geen publiek, een leeg stadion. Maar los van dat alles was de race erg goed georganiseerd. Ik denk dat er op iedere deelnemer twee vrijwilligers waren. Toen ik na de tweede wissel de dijk op liep had ik rillingen over mijn hele lichaam. “Ik loop hier! Op die legendarische dijk.” En ook toen al: veel TVA’ers langs de kant. Lucy, Alex, Monique, Lisette, Phillip, Peter en Petra. Na 140 km fietsen ontwaar ik in de regen Ilko op de dijk. Hij is met dit takkeweer van Arnhem naar Almere gefietst. Over helden gesproken. Na de finish vroeg mij vrouw: ‘Dit niet weer, he?’. Die vraag heb ik toen maar niet beantwoord.
In 2012 mijn tweede – een heuse Iron Man – in Regensburg; in 2015 in Frankfurt. In 2017 stond Iron Man Maastricht op het programma, samen met 15 andere TVA’ers. Die voorbereiding zijn altijd heel bijzonder. Je begint met duurtrainingen van een uur lopen en twee uur fietsen en dat is dan al heel wat. Die trainingen worden steeds langer en bijna zonder het te merken loop je maanden later drie uur achtereen of zit je zes uur op de fiets. Tijdens de voorbereidingen word ik gebeld door iemand van Iron Man: ik mag meedoen aan de Iron Man Kailua-Kona in Hawaii in oktober. Wow! Eerst was een ‘heeltje’ bijna ondoenlijk; nu ga ik er twee doen binnen in ruim twee maanden tijd. Waar ben ik aan begonnen ….
7 uur, 6 augustus 2017. Het is prachtig weer en 1400 deelnemers, waaronder 15 TVA’ers, staan aan de start langs de Maas. Het kriebelt, het is spannend; iedereen verlangt naar de dag en ziet er tegenop. Het zwemmen ging heerlijk, het fietsen prima. Na ruim 7½ uur begin ik aan de marathon, vier ronden van ruim tien kilometer. De eerste ronde gaat goed. Daarna laten maag en darmen het afweten. Maar goed, shit happens, doorgaan en na 12 uur en 33 minuten finish ik. Het blijft een pokkenafstand. Maar één groot feest. Mede door de aanwezige familie en de fantastische support van de partners van TVA-deelnemers en clubgenoten – die ‘even’ een dagje kwamen aanmoedigen en ondersteunen. Grandioos.
Nu, een week na Maastricht, ben ik redelijk hersteld. Althans, zo voelt het. Een week van rusten, slapen, goed eten en iets minder goed, maar des te lekkerder, drinken hebben goed gedaan. Maar de rust is tijdelijk. Vandaag maar weer rustig begonnen met trainen. Deze week nog rustig, daarna weer opbouwen. Nog 9 weken en dan sta ik aan de start van de oudste triathlon ter wereld. Het schijnt niet de mooiste en makkelijkste te zijn, maar wel een heel bijzondere. Ik heb erg veel zin, maar ik weet nu al dat ik de support van TVA en de saamhorigheid van de groep enorm zal missen.
